مانند سایر موضوعات، بدفهمیها و باورهای نادرست زیادی درباره سرقت علمی وجود دارد. با نادیده گرفتن قانون حق تألیف که بهروشنی مجازاتهای سرقت علمی را تبیین کرده است، بسیاری از پژوهشگران خود را بهطور جدی دچار دردسر میکنند. علیرغم آگاهی از نادرست بودن باورهای زیر، بسیاری از افراد آنها را توجیهی برای سرقتهای علمی میدانند. سرقت علمی از جمله پدیدههایی است که مردم دوست ندارند در کلاس درس یا محل کار دربارهاش صحبت کنند. در اینجا، هفت باور نادرست درباره سرقت علمی مرور میشوند، پس با نیتیو پیپر همراه باشید.
هفت باور نادرست درباره سرقت علمی
۱- تنها محتوایی که مالکیت خصوصی دارد را نمیتوان سرقت کرد
سرقت علمی و کپیرایت در این زمینه وجه اشتراک دارند. برخی فکر میکنند اگر اثری تحت مالکیت عمومی بوده یا مدت زمان مشخصی از انتشارش گذشته باشد، نیازی نیست به نام صاحب اثر اشاره کنند. هرچند در این حالت حق تألیف را نقض نکردهاید، با این حال، حتی اگر نویسنده اثر سالها پیش فوت کرده باشد یا اثر تحت مالکیت عمومی باشد، باز هم باید به نام وی اشاره کنید؛ در غیر این صورت، مرتکب سرقت علمی شدهاید.
۲- تنها باید نقل قولهای مستقیم را ارجاعدهی کرد
بسیاری از دانشجویان تنبل که از ارجاع دادن بیزارند همیشه در اینجا قربانی میشوند. آنها فکر میکنند تنها باید نقل قول مستقیم را ارجاعدهی کنند. بنابراین، با پارافریز کردن کل اثر از نقل قول مستقیم فرار میکنند. اما واقعیت این است که کلمات ابزارهای انتقال دادن، قرض گرفتن و اشتراکگذاری ایدهها و افکارند. ارجاع دادن کمک میکند سایر افراد محل دقیق منبع شما را پیدا کنند. بنابراین، حتی اگر کار را پارافریز کنید و به منبعتان ارجاع ندهید، مرتکب سرقت علمی شدهاید.
۳- سرقت علمی تصادفی اهمیتی ندارد
حتی پس از پارافریز کردن، شباهتهایی که با متن اصلی وجود دارد قابل ردگیریاند. حتی اگر برای پارافریز کردن تلاش زیادی انجام دهید، باز هم سرقت علمی صورت گرفته است. برخی اوقات، مشابهت یابهای آنلاین مواردی از شباهت را ردیابی میکنند که باعث شگفتی شما میشود. ممکن است به علت ثبت نکردن منابع پژوهشی از ابتدای نوشتن مقاله، آنها را گم کرده باشید. اینجا جایی است که ادعای بیگناهی میکنید. ممکن است از سرقت علمی اجتناب کرده باشید، اما واقعیت این است مرتکب خلاف شدهاید و ممکن است جریمهای سنگین در انتظارتان باشد. سرقت علمی تصادفی یا غیرتصادفی مهم نیست؛ مقاله همچنان سرقتی است.
۴- اینترنت یعنی دانش مشترک
بسیاری از دانشجویان گمان میکنند که چون اینترنت رایگان و دسترسی به آن برای همه آزاد است جزئی از دانش عمومی به حساب میآید و نیازی نیست اطلاعات استخراج شده از آن را ارجاعدهی کنند. دانش مشترک تعریف خاص خود را دارد. دانش مشترک یعنی اطلاعات و حقایقی که برای همه آشناست و در تمام کتابهای مرجع در دسترس عموم است و بهراحتی میتوان آن را بازیابی کرد. بنابراین، باید تمام منابع اطلاعاتی اینترنتی را ارجاعدهی کرد.
۵- سرقت علمی از خود مهم نیست
بسیاری از دانشجویان عادت کردهاند که مقاله خود را بازنویسی و در ژورنالهای متعدد سابمیت کنند. این کار نوعی سرقت علمی آکادمیک است. بسیاری از افراد این ادعا را که چیزی از دیگران سرقت نشده است قبول ندارند. کپیبرداری از کارهای خودتان و بازنویسی کردنشان ممکن است دردسرساز شود. بیشتر نویسندگان از فرصت سوء استفاده میکنند و از کارهایشان مجدداً استفاده میکنند. به همین دلیل، بسیاری از نشریات قانونهایی دارند که مانع از استفاده مجدد از آثار پیشین میشوند، مگر آنکه به روشنی به آنها ارجاعدهی شده باشد.
+بیشتر بخوانید: سرقت علمی از خود یا self-plagiarism چیست و چرا باید از آن اجتناب کرد؟
۶- هم میتوانم از ارجاعدهی درونمتنی استفاده کنم و هم از کتابشناسی
بسیاری از دانشجویان فکر میکنند میتوانند یکی از این دو شیوه را به کار ببرند. واقعیت این است که ژورنالها هم ارجاع درونمتنی و هم کتابشناسی را الزامی میدانند. ارجاعات درونمتنی نشان میدهند که محتوای قرض گرفته شده کجا آغاز میشود و کجا پایان مییابد. کتابشناسی به مخاطب نشان میدهد که چگونه میتوانند به منابع استفاده شده دسترسی پیدا کنند.
۷- سرقت علمی تنها در کشورهای غیرانگلیسیزبان رایج است
موانع زبانی تا حدی در این مسئله نقش داشته است. این باور تا حدی درست است. پژوهشگرانی که کارهایشان را به انگلیسی آماده میکنند با مسائل متعددی مواجه میشوند که آنها را در معرض سرقت علمی قرار میدهد. ممکن است به دلیل کمبود اعتماد به نفس مرتکب این عمل شوند. با این حال، واقعیت این است که سرقت علمی مسئلهای جهانی است، و هم در کشورهای انگلیسی زبان اتفاق میافتد و هم در کشورهای غیرانگلیسی زبان.
سرقت علمی مجازات دارد. مهم نیست در کجا اتفاق افتاده است. بنابراین، پیشنهاد میشود از استادان دانشگاه کمک گرفته شود. مطمئن شوید که باورهای درست و نادرست درباره سرقت علمی و مجازاتهای آن را مطابق با قانون حق تالیف درک کردهاید. ویراستاران باید پژوهشگران را توجیه کنند که سرقت علمی چه تاثیر نامطلوبی بر صاحبان اصلی آثار دارد.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου